لئوناردو داوینچی
نقاش ایتالیایی (۱۴۵۲ - ۱۵۱۹)
«لئوناردو داوینچی» در ۱۵ آوریل سال ۱۴۵۲، در یک روستای توسکانی زاده شد. او را به کارگاهی در فلورانس فرستادند تا نزد «آندرئا دل وروکیو» (۱۴۳۵-۱۴۸۸) که نقاش و پیکرتراش بود، آموزش ببیند. «وروکیو» از شهرت بسیاری برخوردار بود؛ به گونه ای که ساخت بنای یادبود «بارتولومئو کولئونی»، سردار نظامی شهر ونیز را به او سپردند.
داوینچی از دانشمندان و هنرمندان ایتالیایی دروه رنسانس است که در رشته‌های ریاضی، معماری، موسیقی، کالبدشناسی، مهندسی، تندیسگری، نقاشی و هندسه مهارت فراوانی داشته است. داوینچی را کهن الگوی «فرد رنسانسی» دانسته‌اند. بیشتر شهرت او به دلیل نگارگری نقاشیهای «شام آخر» و «مونالیزا» است.
لئوناردو جوان در کارگاهی که قابلیت ساخت چنین شاهکارهایی را داشت، می‌توانست چیزهای زیادی بیاموزد. وی در آنجا با رموز فنی ریخته گری و کارهای فلزی آشنا شد و آموخت که چگونه با مطالعه و مشاهده دقیق مدلهای برهنه و پوشیده، تابلوها و تندیس‌هایی را پدید آورد. او همچنین به پژوهش درباره گیاهان و جانوران مختلف پرداخت تا بتواند از آنها در تابلوهایش استفاده کند؛ علاوه بر آن، دانش گسترده‌ای درباره نورشناسی، ژرفانمایی و استفاده از رنگها کسب کرد. شمار زیادی از نقاشان و پیکرتراشان خوب، از هنر آموزان کارگاه موفق «وروکیو» بودند، ولی «لئوناردو» بسیار بهتر از یک نوجوان با استعداد بود؛ نابغه‌ای که ذهن توانایش در هر زمان، آدمیان فانی را به شگفتی و ستایش وا خواهد داشت.
داوینچی برای مدتی مهندس نظامی بود و با نقاش معروف دیگر آن زمان، «میکل آنژ»، بر سر تزیین قصر «پالازووکچیو» به رقابت پرداخت. وی در سال 1506م، نقاش «لویی دوازدهم» پادشاه فرانسه و در 1516 م، نقاش دربار «فرانسیس اول» شد. کانال «مارتزانا»، ساختمانهای نظامی و کلیسای جامع «میلان» از جمله کارهای هنری این استاد چیره است. از میان نقاشیهای مشهور او می توان به «قدیس ژروم»، «شام آخر»، «آن مقدس»، و پرده معروف «مونالیزا» مشهور به لبخند ژوکوند - که شهرتی جهانی دارد - اشاره کرد. لئوناردو داوینچی در دوم مه سال 1519م. درگذشت.
«لئوناردو داوینچی» در ۱۵ آوریل سال ۱۴۵۲، در یک روستای توسکانی زاده شد. او را به کارگاهی در فلورانس فرستادند تا نزد «آندرئا دل وروکیو» (۱۴۳۵-۱۴۸۸) که نقاش و پیکرتراش بود، آموزش ببیند. «وروکیو» از شهرت بسیاری برخوردار بود؛ به گونه ای که ساخت بنای یادبود «بارتولومئو کولئونی»، سردار نظامی شهر ونیز را به او سپردند.
داوینچی از دانشمندان و هنرمندان ایتالیایی دروه رنسانس است که در رشته‌های ریاضی، معماری، موسیقی، کالبدشناسی، مهندسی، تندیسگری، نقاشی و هندسه مهارت فراوانی داشته است. داوینچی را کهن الگوی «فرد رنسانسی» دانسته‌اند. بیشتر شهرت او به دلیل نگارگری نقاشیهای «شام آخر» و «مونالیزا» است.
لئوناردو جوان در کارگاهی که قابلیت ساخت چنین شاهکارهایی را داشت، می‌توانست چیزهای زیادی بیاموزد. وی در آنجا با رموز فنی ریخته گری و کارهای فلزی آشنا شد و آموخت که چگونه با مطالعه و مشاهده دقیق مدلهای برهنه و پوشیده، تابلوها و تندیس‌هایی را پدید آورد. او همچنین به پژوهش درباره گیاهان و جانوران مختلف پرداخت تا بتواند از آنها در تابلوهایش استفاده کند؛ علاوه بر آن، دانش گسترده‌ای درباره نورشناسی، ژرفانمایی و استفاده از رنگها کسب کرد. شمار زیادی از نقاشان و پیکرتراشان خوب، از هنر آموزان کارگاه موفق «وروکیو» بودند، ولی «لئوناردو» بسیار بهتر از یک نوجوان با استعداد بود؛ نابغه‌ای که ذهن توانایش در هر زمان، آدمیان فانی را به شگفتی و ستایش وا خواهد داشت.
داوینچی برای مدتی مهندس نظامی بود و با نقاش معروف دیگر آن زمان، «میکل آنژ»، بر سر تزیین قصر «پالازووکچیو» به رقابت پرداخت. وی در سال 1506م، نقاش «لویی دوازدهم» پادشاه فرانسه و در 1516 م، نقاش دربار «فرانسیس اول» شد. کانال «مارتزانا»، ساختمانهای نظامی و کلیسای جامع «میلان» از جمله کارهای هنری این استاد چیره است. از میان نقاشیهای مشهور او می توان به «قدیس ژروم»، «شام آخر»، «آن مقدس»، و پرده معروف «مونالیزا» مشهور به لبخند ژوکوند - که شهرتی جهانی دارد - اشاره کرد. لئوناردو داوینچی در دوم مه سال 1519م. درگذشت.